Sanktuarium #3: Mot

Trzeci, a jednocześnie ostatni, tom Sanktuarium wyjawia nam wszystkie sekrety tego mrocznego miejsca. Poznajemy przyczynę oraz konsekwencje zbudowania potwornego ołtarza dla Bestii przez starożytną cywilizację Ugarytów. Wizja jest ta nie tylko upiorna, ale także po głębszej refleksji, przerażająco realistyczna. Z lekcji historii wiemy, że w czasach starożytnych, na Bliskim Wschodzie istniały kultury oddające część różnym Bogom. Jedni byli okrutni inni bardziej pokojowi. Byli też ci, którzy całym swym jestestwem stawali się odbiciem ludzkiego piekła. Naszych lęków, skrytych pod piaskami pustyni.

Sanktuarium #2: Wrota otchłani

Drugi tom Sanktuarium zabiera czytelnika do mrocznych sal tytułowego przybytku, odsłaniając jego koszmarne sekrety. Komandor Hamish wraz z grupą zaufanych ludzi szuka w czeluściach świątyni zaginionego oddziału Alfa, a załoga USS Nebraska walczy tymczasem o życie. Wrota otchłani pokazują jak łatwo zrodzić w człowieku strach przed własnymi lękami, popychając go do zła, szaleństwa oraz ostatecznie śmierci. Jednak w całym tym obłędzie czai się coś mrocznego, starożytnego oraz niezrozumiałego dla kogoś urodzonego i wychowanego w świecie zaawansowanej technologii oraz nauki.

Sanktuarium #1: USS Nebraska

Jestem wielkim fanem kina grozy oraz Science Fiction lat 80-tych i 90-tych ubiegłego wieku. Dlatego z ochotą sięgnąłem po pracę Xaviera Dorisona (scenariusz) i Christophe Bec'a (rysunek), zatytułowaną Sanktuarium. Jest to trzy tomowy horror, nawiązujący swoją formą do takich klasyków kina jak Ukryty wymiar (1997) czy Obcy: Ósmy pasażer Nostromo (1979). Mroczny klimat wylewa się na czytelnika już z okładki, która uświadamia mu z czym będzie mieć do czynienia. Historia, która z pozoru wydaje się być stereotypowa, szybko nabiera tempa i zabiera nas w wir mrożących krew w żyłach sekretów tytułowego Sanktuarium.