Tajemnica Magicznego Wywaru - komiks kontra film

W Polsce często spotykam się z reakcją, że od czasu śmierci Rene Goscinnego wraz z nim umarło wiele serii. W tym oczywiście przygody niepokonanych Gallów, co to stawiają opór rzymskiemu najeźdźcy. Z drugiej strony w dzisiejszym, moim zdaniem mocno porąbanym na tle "poprawności politycznej", świecie natrafiałem na artykuły mówiące o szkodliwym działaniu komiksów oraz filmów o Asteriksie i Obeliksie. Raz że rasizm, dwa że propagowanie przemocy pośród dzieci, a nawet były takie głosy, że komiks obraża mniejszości seksualne. Serio, nie mam bladego pojęcia gdzie. I wiecie, olałbym te pojedyncze głosy sfrustrowanych ludzi, którzy wszędzie widza wrogów. Jednak jeśli takie kretynizmy wypisują duże serwisy, np. Film Web wraz z ich recenzją "Osiedla Bogów", to zaczynam się zastanawiać, czy aby nie przekroczyliśmy już pewnej granicy absurdu. Postawię sprawę jasno - jestem wiernym fanem tej serii komiksowej, uwielbiam nową linię która wyszła spod ręki duetu Conrad-Ferri i.... najnowszy film "Tajemnica Magicznego Wywaru" bardzo mi się podobał.

Zabójcy bażantów

Drugi film z duńskiej serii Wydział Q mocno się różni niemal pod każdym katem od swego poprzednika. Teoretycznie już na początku widz jest przekonany, że wszystko wie. Kto zabił, czemu, dla kogo i w tym całym pięknym obrazku jest pewien szkopuł - nie umiemy niczego udowodnić. Zresztą im dalej brniemy w bagno przeszłości tym więcej niewiadomych wypływa na wierzch. Sprawa jest o dodatkowo skomplikowana faktem, ze dotyczy ona ludzi majętnych, posiadających poważne koneksje na arenie politycznej, a ci nie chcą ruszać trupa który siedzi w szafie i cuchnie. Jednak para pierwszoplanowych detektywów pracujących w Wydziale Q nie zamierza odpuszczać. Carl musi poznać prawdę choćby oznaczała ona nowe pokłosie dla śmierci. 

Burdel - sezon 2

Mimo moich wielkich oczekiwań i zachwytu nad pierwszym sezonem serii, drugi okazał się wielkim rozczarowaniem. Teoretycznie mogło być lepiej - nowe twarze, nowe wydarzenia, nowi wrogowie oraz sojuszniczy, a wszystko to odgrywało się w tym samym miejscu. Niestety całość bardzo szybko zaczęła być sygnowana przez naiwność wielu kluczowych postaci w tym Rose oraz Hortense. W ogóle pierwsza z pań w tym sezonie robi za pewnego rodzaju dziwadło. Poprzednio cechowały ją determinacja, opanowanie oraz niewinność, która została przekuta w niebezpieczną broń do czego zmusiło ją życie. Niestety podobny zabieg spotkał wiele innych postaci, zaś nowe nie są na tyle ciekawe aby mogły samodzielnie się bronić.

Kobieta w klatce

Od wielu lat uznaje skandynawskie kryminały za dużo lepsze od tego co serwuje nam Ameryka. Dotyczy to zarówno książek jak i filmów. Kobieta w klatce to ekranizacja książki duńskiego pisarza Jussiego Adler-Olsena, cenionego w swoim kraju jak i u nas. Nie miałem jeszcze okazji czytać jego dzieła, jednak po film sięgnąłem bez większych obaw, czując że dostanę w końcu rasowy kryminał, a nie popisy kaskaderskie rodem z Hollywood. Tak też się stało. Film Mikkela Nørgaarda wbija w fotel od początku do końca. Mimo sporej dawki podobieńst, przynajmniej na pierwszy rzut oka, do Archiwum X, Kobieta w klatce to zupełnie inny kaliber. Jest to rasowy, pełnokrwisty i trzymający w napięciu, wzorowy przedstawiciel gatunku jakim jest kryminał. Jednocześnie trzyma się starych sprawdzonych schematów, tyle że robi to lepiej bo wszystko tutaj wydaje się bardziej realistyczne.

Burdel - sezon 1

Lubię krótkie seriale, gdyż często są o wiele ciekawsze niż kilkuset odcinkowe tasiemce. Nieraz biją też na głowę klasyczne seriale komediowe czy detektywistyczne. Po Burdel sięgnąłem bardziej z przypadku kierując się nie kontrowersyjnym tytułem, a opisem serii. Historia tutaj przedstawia dzieje się w 1871 roku w niedługim czasie po zakończeniu Komuny Paryskiej. Opisuje zawiłe losy kobiet mieszkających w luksusowym domu publicznym "Paradi". Serial dość dokładnie oddaje relacje społeczne względem zawodu prostytutki oraz to jak funkcjonował Paryż w tamtym okresie. Jednak to co jest istotą pierwszego sezonu to przepoczwarzenie się niewinnej kobiety w zdeterminowaną osobę, gotową na wiele poświęceń i wyrzeczeń byle tylko osiągnąć swój cel - zemstę. Ta zaś potrafi przybrać bardzo różnorodne oblicza.

Smoleńsk

Od momentu pojawienia się pierwszych informacji o powstaniu tego filmu, w całej Polsce zawrzało. Wszystkie ugrupowania polityczne, społeczne i artystyczne zaczęły obrzucać się błotem nim ujawniono pierwszy zwiastun. Powiem uczciwie, że ten nie zachwycał od strony technicznej jednak gdy spojrzało się na niego odcinając kompletnie od podłoża politycznego, dawał nadzieję na naprawdę ciekawe kino detektywistyczne. Nie oszukujmy się - katastrofa lotnicza jaka miała miejsce pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010 roku jest najtragiczniejszym wydarzeniem w dziejach współczesnej Polski. Zginęło wielu ważnych dygnitarzy z wszystkich obozów politycznych, zaś śledztwo zostało niemal kompletnie pogrzebane. Sam fakt, że wrak nadal spoczywa w rękach Rosjan, daje pole do popisu na tle filmowym czy literackim w napisaniu rasowego thrillera. I właśnie tym mógł być Smoleńsk. Tak, to mógł być polski Spotlight, gdzie dziennikarze starają się odpowiedzieć na serię zagadkowych pytań i poznać skrywane skrzętnie tajemnice, niewygodne dla wielu ludzi. Mógł być. Owszem, mógł... ale niestety tak się nie stało, gdyż Smoleńsk to tragiczny film. Nie jako dzieło propagandowe tylko czysto kinematograficzne. I właśnie tym aspektem zajmę się w recenzji, bo dotyczy ona filmu nie zaś polityki.